Terapia rodzinna jest formą psychoterapii, której założeniem jest postrzeganie rodziny jako systemu, w którym jej poszczególni członkowie oddziałują wzajemnie na siebie. Jeśli, na przykład, w rodzinie występuje konflikt między rodzicami, może to negatywnie rzutować na dziecko. Konsekwencją są często problemy w nauce czy w kontakcie z rówieśnikami. Dlatego rozpatrując problem jednego członka rodziny należy poznać zasady funkcjonowania całej rodziny, zrozumieć łączące ją relacje i sposoby komunikacji.
Psychoterapia systemowa rodziny polega na cyklicznych spotkaniach rodzin z psychoterapeutą. Głównym celem tych spotkań i rozmów jest odnalezienie źródła problemu, który sprawił, że rodzina przestała funkcjonować poprawnie. Sesje dają możliwość przyjrzenia się systemowi rodzinnemu i relacjom w sposób obiektywny. Psychoterapeuta może korzystać z różnych metod pracy, takich jak terapia psychodynamiczna, behawioralna czy poznawczo-behawioralna (CBT).
W procesie zdrowienia dziecka terapia rodzinna odgrywa kluczową rolę. Terapeuta „pokazuje”, gdzie leży problem, pomaga się z nim oswoić. W czasie trwania terapii rodzina otwiera się na nowe doświadczenia, pozyskuje wiedzę na temat danego problemu. Rodzice dowiadują się, jak działa mechanizm danego zaburzenia i uczą się okazywać wsparcie. Terapeuta wyjaśnia im zasady efektywnej komunikacji, dzięki której będą mogli wzajemnie rozwiązywać konflikty. Pokazuje, w jaki sposób rozmawiać o pojawiających się trudnościach, tak, by wzmacniać poczucie bezpieczeństwa i chęć sięgania po adaptacyjne rozwiązania. Członkowie rodziny dowiadują się też, jak nazywać poszczególne emocje i jak je w poprawny sposób okazywać. Umiejętności te ułatwiają nawiązanie nici porozumienia z dzieckiem. Sprawiają, że rodzic lepiej rozumie to, co przeżywa dziecko i dlaczego w taki sposób manifestuje swoje emocje. W efekcie psychoterapia rodzinna zwiększa uważność na drugiego człowieka i jego potrzeby, staje się przestrzenią do budowania porozumienia, zaufania i umacniania bliskości w rodzinie.
Terapia rodzinna jest uzupełnieniem dla indywidualnego procesu terapeutycznego dziecka. Pozwala na wprowadzanie równoległych zmian w sposobie przeżywania i nadawania znaczeń z udziałem dorosłych. Wskazana jest w leczeniu zaburzeń odżywiania, zaburzeń lękowych, zaburzeń nastroju, a także w przypadku wystąpienia innych trudności związanych z pogorszeniem się relacji w rodzinie, takich jak problemy wychowawcze czy zachowania autodestrukcyjne u dziecka.