Diagnoza ADHD u dorosłych to temat, który wciąż budzi wiele kontrowersji i wątpliwości. Choć ADHD jest najczęściej kojarzone z dziećmi, coraz więcej osób dorosłych zaczyna zdawać sobie sprawę, że mogą mieć to zaburzenie, które nie zostało zdiagnozowane w dzieciństwie. Jednak wokół diagnozy ADHD wśród dorosłych krąży wiele mitów, które mogą zniekształcać rzeczywisty obraz tego zaburzenia. Warto rozwiać niektóre z nich, by lepiej zrozumieć, w czym może pomóc odpowiednia diagnoza.
Mit 1: ADHD dotyczy tylko dzieci, dorosłym nie grozi to zaburzenie
Jednym z najczęściej powtarzanych mitów jest przekonanie, że ADHD jest wyłącznie problemem dziecięcym i z wiekiem znika. W rzeczywistości, wiele osób z ADHD nie zostaje zdiagnozowanych w dzieciństwie i dopiero w dorosłym życiu zaczynają zauważać objawy, takie jak trudności w koncentracji, zapominalstwo, impulsywność czy trudności w organizowaniu czasu. Badania wskazują, że ADHD może utrzymywać się przez całe życie, a u dorosłych objawy mogą przybierać nieco inną formę niż u dzieci, co sprawia, że diagnoza ADHD u dorosłych w Warszawie bywa trudniejsza do postawienia.
Mit 2: ADHD u dorosłych jest tylko wynikiem lenistwa lub braku motywacji
Kolejny mit to przekonanie, że osoby dorosłe z ADHD są po prostu leniwe lub nie potrafią się zmotywować. W rzeczywistości ADHD to zaburzenie neurobiologiczne, które wpływa na funkcjonowanie mózgu w zakresie koncentracji, kontroli impulsów i organizacji. Osoby z ADHD często podejmują wiele prób organizacji swojego życia, jednak trudności w koncentracji, nadmierne pobudzenie czy impulsywność sprawiają, że te próby kończą się niepowodzeniem. Takie osoby nie są leniwe, ale borykają się z realnymi problemami wynikającymi z funkcjonowania ich mózgu.
Mit 3: Diagnoza ADHD u dorosłych jest łatwa do postawienia
Często mówi się, że diagnoza ADHD jest łatwa do postawienia, szczególnie w przypadku dorosłych, którzy szukają pomocy. W rzeczywistości postawienie diagnozy ADHD u dorosłych jest skomplikowanym procesem, który wymaga szczegółowej analizy objawów, historii życia pacjenta oraz wykluczenia innych zaburzeń, które mogą powodować podobne objawy. Ważne jest, aby diagnoza była przeprowadzona przez wykwalifikowanego specjalistę, który przeprowadzi odpowiednie testy oraz szczegółową rozmowę z pacjentem, a także uwzględni opinie osób z najbliższego otoczenia.